Vrijwillige mobiliteit 2.0

Met een gezonde dosis scepsis schoof ik, student politicologie, verleden week aan bij de doetank Vrijwillige Mobiliteit 2.0. Een doetank, een denktank, zou het nu werkelijk veel uitmaken wat voor naam het beestje had? Tegen mijn verwachtingen in bleek dat een ruime drie uur later zonder twijfel het geval.

Ook bij de initiatiefneemster waren de verwachtingen in eerste instantie niet hooggespannen, omdat een aantal cruciale gesprekspartners aan de tafel ontbraken. Desalniettemin begon de groep, zes personen sterk, aan de doetanksessie. Het probleem: hoe vrijwillige mobiliteit te stimuleren binnen een organisatie waar 250 arbeidsplaatsen moeten verdwijnen?

Onder leiding van de coach van Slimmernetwerk begon de groep met brain writing waarbij elke deelnemer een paar minuten lang zijn of haar ideeën over het probleem op een post-it schrijft en dit briefje vervolgens de groep rond laat gaan ter inspiratie. Ook ondergetekende student uit de groep werd hierbij betrokken – van de passieve rol als ‘afkijker’ bleef weinig meer over.

Met het brain writing werd de basis gelegd voor de rest van de middag waarbij de coach van Slimmernetwerk ons aanmoedigde om één van de ideeën uit te werken. Het daadwerkelijke ‘doe-element’ volgt in de komende weken, als het uitgedachte ‘prototype’ in de praktijk zal worden uitgeprobeerd. De coaches en de inzet van deelnemers zorgen ervoor dat een doetank niet enkel een denktank wordt met een andere naam, maar een nieuw concept.

Geschreven door Hugo van Doornum, student politicologie, UvA.

17 mei 2013

Het doel van de Doetank Vrijwillige Mobiliteit 2.0 is duidelijk: oplossingen bedenken en uitproberen om uiteindelijk onvrijwillige mobiliteit tegen te gaan. En te zorgen dat werknemers binnen een bedrijf vrij willen overstappen naar een nieuwe baan, op het moment dat er sprake is van bezuinigingen.

Maar hoe kan dit het beste aangepakt worden? Voor ons als studenten een interessant vraagstuk om bij af te kijken. Wat zijn de mogelijkheden en wie schuiven er aan tafel? Belangrijker: hoe zorg je er voor dat de opdrachtgever tevreden is met het proces en de uitkomsten? Dit laatste blijkt een grote opgave te zijn. De opdrachtgever wil ook graag resultaten zien en het idee hebben dat de Doetank ergens naartoe gaat. Het kan lastig zijn om mensen enthousiast te maken, en om om te gaan met mensen die andere prioriteiten hebben. Is dan de Doetank wel een goede vorm?, kan dan zelfs een vraag zijn.

Al deze vraagstukken komen naar voren in de opstartfase van een Doetank, wat de Doetank Vrijwillige Mobiliteit 2.0 is. Als studenten politicologie is dit een interessant vraagstuk waarmee wij graag aan de slag gaan en waar uieindelijk een beleidsadvies voor de doetank uit zal komen, waar zij, en misschien ook anderen, nog wat aan kunnen hebben.

Geschreven door Heleen Knol en Irene Kruijssen, studenten politicologie, UvA